Je gezien voelen

Ze voelde dat ze erbij moest zijn, toen ik voor een opstellingenprogramma (met paarden) een aankondiging rondstuurde op social media.

Wat peinzend over welke vraag in te brengen, arriveerde ze die ochtend vroeg. Ietwat gespannen voor wat er allemaal nog komen zou. Verwarmd en ook wat overrompeld door de fijne groep representanten. Zijn zij er allemaal voor mij? Jeetje. En toch omarmde ze alles wat er, ook voor haar zelf, beschikbaar was die ochtend en nog zou zijn.

Kuddekracht
Een paard zou ook ingezet worden die ochtend, het werden er vier. En zo betraden we met elkaar de rijhal, alwaar een mooie ring van 10x15m was afgezet. Stoelen met voor ieder een warme fleeceplaid stonden klaar. En daarachter de grote ruimte van de rest van de rijhal. Met daarin de groep van vier, drie paarden en een pony. Ze stapt door de deur naar binnen en wordt direct gegrepen door de ogen van een paard. Een paard dat naar voren is gestapt en haar recht aankijkt. Intens oogcontact en een voelbaar diepe verbinding. Eentje die op een diepe laag raakt. Je zo gezien te voelen. Als ik vraag hoe dat voor haar is…er rolt een traan over haar wang en ze knikt. Dit heb ik zo gemist.

In de achtergrond doemen 2 volwassen paarden op die daar samen een plek innemen. En duidelijk zichtbaar daar staan. De allerkleinste pony daar nog veel verder vandaan, ver in de achtergrond op iets anders gericht. Alsof ze er (nog) geen onderdeel van is.

Alles is er al 
Dit geheel vormt meteen een uitnodiging aan de vraagstelster om in het grote veld van de rijhal te komen (in plaats van de netjes afgezette kleinere ring). We bewegen, vraagsteller, begeleider en de representanten, als groep mee met wat er meteen allemaal al is. Loslaten van alles wat we met ons hoofd bedenken.

Ze stelt een representant op voor zichzelf. Precies geplaatst in het midden van de grote rijhal (20x60m). De twee volwassen paarden keren zich naar deze representant om en omsluiten haar. Links en rechts pal naast haar. Ze kan nauwelijks nog bewegen of iets zien van dat wat er om haar heen is. En zo staat ze daar even.

Als het lichaam vertelt
Het paard in de voorhoede, waar intens oogcontact mee was, schuift zichzelf als een gordijn tussen mij als begeleider, de mensen aan de kant en wat er op de middenstip gebeurt. Kwetsbaarheid. Het beeld raakt de vraagstelster diep. Haar hele lijf resoneert, met haar hoofd probeert ze te begrijpen waar ze naar kijkt. Maar er volgt geen antwoord vanuit haar denken, haar lijf vertelt haar alles al.

Als ze daarbij kan zijn en blijven opent zich weer het beeld naar de middenstip en kan ze haar representant zien. Ik vraag haar waar de twee paarden voor staan. Ze weet het niet, maar het klopt wel zegt ze. Als ik vraag voor haar vader en haar moeder een representant te kiezen.

Deze zoeken ieder een eigen plek in het veld. De twee volwassen paarden zoeken direct verbinding. De ene met moeder, de andere met vader. Er ontstaat een zichtlijn op de kleinste pony ver in de achtergrond. Die met haar neus de kier van een deur heeft gevonden en lijkt duidelijk te maken dat ze hier niet is of wilt zijn. Dan spreek ik de woorden uit naar de vraagstelster of dit een deel van haar is, haar kleine meisje. Ze knikt en brengt haar handen gevouwen voor haar mond. De kleine pony draait om en maakt oogcontact.

De opstelling ontvouwt zich verder. Paarden, de representanten voor vader en moeder verbinden gaandeweg met representanten voor het ‘welles’ en het ‘nietus’ in haar oneindige stroom aan niet te maken keuzes. In haar werk, in haar leven. Precies zo is het altijd in mijn hoofd, spreekt ze als ze kijkt naar het beeld van mensen en paarden in de bak. En het is er inmiddels een drukte van belang, er gebeurt vanalles. En weer is er eentje die het liefste de deur van de rijhal openschuift en vertrekt. We maken opnieuw verbinding…het kleine meisje wil worden opgehaald en ingesloten. Ingesloten in het hart van de vraagstelster.

Aan de horizon
Wanneer die beweging uiteindelijk heel voorzichtig kan worden gemaakt, volgt er een uitnodiging om samen te spelen, in vrijheid. Er gloort een kier waar prompt de zon doorheen breekt en er volgt een luid gehinnik van de paarden buiten de rijhal, vanaf de daarachter gelegen weides. De horizon ligt voorbij de grenzen van de rijhal en lonkt.

En in verbinding stapt de vraagstelster samen met de kleine pony, haar innerlijke deel (kleine meisje) in richting waar het zonlicht door de deur piept en waar paardengeluiden vandaan komt. Ze kijkt over haar schouder en zegt met liefdevolle woorden, hier kom ik vandaan, dit heeft me gevormd. Maar dat wat van jullie is laat ik nu bij jullie. Ze draait haar hoofd en kijkt weer vooruit en spreekt luidt: ik ga leven, het is mijn tijd!

Ze versnelt haar pas, de pony doet enthousiast mee en wil spelen. De speelsheid toont zich rijkelijk, waarna er ontspanning volgt. Uiteindelijk staan ze nog even zo samen….in stilte. Zichtbaar, vertelt haar lijf haar alles al.

—

Terugkoppeling een week later…..
Een week later geeft ze terug, dat er zoveel is gebeurd. Ze het als zo indrukwekkend heeft ervaren. En dat alles wat ze in haar hoofd van tevoren bedacht had, er niet toe deed die dag. Dit, wat de paarden me zo mooi hebben aangegeven, vraagt eerst aandacht, ik heb hierin eerst nog wat te doen. Ze neemt mijn tips ter harte en haar innerlijke meisje neemt ze voortaan mee. Ze bedankt me voor de deskundige begeleiding en de veilige setting die ze in alles heeft gevoeld. Nieuwe deuren open zich…..

Zoek je het kind in jezelf,
blijkt het buiten te spelen
(Loesje)

Voelbaar tijd om met je eigen vraag of thema aan de slag te gaan? Of nog wat aan het twijfelen over hoe (in welke vorm) je er naar wilt kijken?

Kijk op de agenda voor geplande opstellingsdagen (open inschrijving) en kom proeven of bel me op 06 24701658 voor het stellen van vragen, meer info of voor het prikken van een ‘eigen’ datum en tijd.