Vergeten vragen

Je schuift bij me aan tafel, het is logisch dat we het hebben over hoe je je werk en je eigen rol binnen de organisatie en het team ervaart. Je schuift wat ongemakkelijk op je stoel heen en weer en lijkt me niet goed te kunnen horen.

Iedere vraag die ik stel, waarbij ik bewust afstem op je en oogcontact maak….lijkt gesproken in een taal die zich niet wil laten verstaan, maar niet in je hoofd wil landen. Ik merk het op omdat het niet slechts een momentopname lijkt te zijn, het duurt nog even voort.

Huh, huh? Versta ik de vraag goed? Ik weet niet of ik je begrijp?….en verwarde blikken volgen.

Bij iedere vraag herhaalt dit zich. Vragen die ik rustig verwoord en in afstemming, aan je stel. Ik vertraag nog meer en maak opnieuw oogcontact. Er komen verrassend genoeg wel antwoorden op de aanvankelijk niet verstane vragen.

Nog maar sinds kort ben ik werkzaam hier, vertel je me.

Als ik informeer naar van waar je bent gekomen, open je. Fysiek, in je lichaamstaal te lezen én in de woorden die komen. Het is wennen, een hele nieuwe wereld hier, vertel je.

Als ik vraag wat het vertrek uit het vorige werkveld van je heeft gevraagd, raakt het in de diepte iets. Je ging niet ergens naar toe, maar je ging ergens vandaan. Daar waar je al zoveel jaren was en helemaal kon zijn. Nooit dacht je toen daar ooit vandaan te moeten gaan.

Hoe ingrijpend het doorwerkt op diepere lagen als er plotseling een leidinggevende of directielid wegvalt, voelen we allebei. Als een leven van een collega heel abrupt eindigt. Je vertelt me erover en ik vertel je dat ook ikzelf dit zo goed ken.

Dat alles, werkelijk alles, in de werkcontext om je heen gaat schuiven. Er zich in het werksysteem een nieuwe balans wil vinden, waarin een zo schokkende of ingrijpende gebeurtenis om een plaats vraagt. Wat er zich vervolgens ontvouwt, in organisaties, afdelingen, teams en op individueel niveau, als deze fase, de tijd voor rouw, liefst maar wordt overgeslagen. Hoe dat doorwerkt in mensen en hoe je dat op onbewust niveau met je mee kunt (blijven) dragen, jarenlang. Ja, zelfs mee een nieuwe baan in, heel veel later.

Alsof ik in de vragen die ik je stel, na het samen delen van een verlieservaring op het werk, als vanzelf de juiste woorden kies. Woorden die zich plotseling wel laten verstaan en nieuwe energie vrij maken.

Er verschijnt prompt een rode kleur op het gelaat en er toont zich voorzichtig een lach op het gezicht van de mooie mens tegenover mij aan tafel. Het lijf kan weer ontspannen, de adem reist weer vrij. Kennelijk wilde er eerst een antwoord gevonden worden, op een lang vergeten vraag: wat heeft die ervaring toen, eigenlijk met jou gedaan?

“Veel meer dan ik dacht, dat voel ik nu. Voor een deel heb ik het achter me gelaten, maar voor een ander deel eigenlijk nog helemaal niet…”

———-

Ook stil staan en ervaren wat voor jou vergeten vragen zijn? Vragen die gesteld hadden mogen worden en niet gesteld zijn, aan jou en door jou. Waarvoor het nooit te laat is…
Meer weten? Neem vrijblijvend contact met me op.

Liliane Hommers | Brainsight – a different point of you
Tel: 06-24701658